Δύο διαφορετικές ιστορίες, δύο δικών μας ανθρώπων. Αξίζει να τις διαβάσετε.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη, 26 Ιανουαρίου 2010 4:39:02 μμ ΤΑ ΝΕΑ online
Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι… από τον Γιώργο Αράπογλου
Δύο διαφορετικές ιστορίες. Μου τις διηγήθηκαν οι ίδιοι δυο μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος. Ήταν αρκετές για να ταρακουνηθώ και να εύχομαι να συνεχίσω να έχω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου…
«Μπορείς να βρεθείς στο δρόμο χωρίς να το καταλάβεις. Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που δεν ξέρεις τι σου κρύβει. Ακόμα κι έτσι όμως, μπορείς να ξανασταθείς στα πόδια σου, αρκεί να το θέλεις πραγματικά. Αν ζητήσεις βοήθεια, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θέλουν να σε στηρίξουν. Γι' αυτό, όταν λέω "ο Θεός μαζί μας" το πιστεύω πραγματικά»
Ο κ. Θανάσης Αδαμίδης αγαπούσε πολύ τους γονείς του και τις δύο μεγαλύτερες αδερφές του, τις οποίες είχε πάνω από τον εαυτό του. Ο φόβος ότι κάποια μέρα οι γάμοι τους μπορεί να διαλυθούν και εκείνες να κακοτυχήσουν τον οδήγησαν στην απόφαση να μη δεχθεί μερίδιο της πατρικής περιουσίας, αλλά να το μοιράσει εξίσου σε αυτές. Αρχικά ζούσε με την αδερφή του και το γαμπρό του, με τον οποίο συνεργαζόταν, ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν καλά και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο πατρικό του, όπου ζούσε με τον πατέρα του. Μόλις εκείνος έφυγε από τη ζωή, οι αδερφές του τον έδιωξαν από το σπίτι.
«Βγήκα στο δρόμο με τη θέλησή μου», λέει ο 63χρονος σήμερα κ. Αδαμίδης, χωρίς, ωστόσο, να κρατά κακία. Από τότε ξεκίνησε η περιπέτεια του. Τα καλοκαίρια κοιμόταν σε παγκάκια, ενώ το χειμώνα περνούσε τη νύχτα του σε εφημερεύοντα νοσοκομεία. Κατά καιρούς, φιλοξενούταν σε ξενώνες αστέγων, ωστόσο, δε μπορούσε να μείνει για περισσότερο από έναν ή δύο μήνες. Άλλοτε, έπαιρνε χαρτόκουτα από σουπερμάρκετ και έφτιαχνε πρόχειρα καταλύματα για να προστατευθεί από τη βροχή. Για ένα διάστημα, μάλιστα, με ένα φίλο του καθάριζε τζάμια σπιτιών και καταστημάτων για να βγάζει κάποια χρήματα, τα οποία, παρόλα αυτά, δεν έφταναν, ώστε να νοικιάσει κάποιο διαμέρισμα. Πολλές φορές, πήγαινε στο λιμάνι και ζητούσε άδεια από τους λιμενικούς να του επιτρέψουν να ταξιδέψει για να πάει και αλλού να δουλέψει.
Η ζωή του άλλαξε σημαντικά, όταν κάποιος τον συνάντησε στον δρόμο και του πρότεινε να τον βοηθήσει. Ήταν κι εκείνος άστεγος και γνώριζε το πρόβλημα καλύτερα από κάθε άλλον. Εκείνος τον οδήγησε στην ΜΚΟ "Κλίμακα", έναν κοινωνικό φορέα που δραστηριοποιείται στην παροχή υπηρεσιών ψυχικής υγείας και στην υλοποίηση προγραμμάτων κοινωνικής ενσωμάτωσης αποκλεισμένων πληθυσμιακών ομάδων. Ο κ. Αδαμίδης φιλοξενείται στο πρόγραμμα τα τελευταία πέντε χρόνια και σήμερα, εργάζεται στο εργαστήριο ανακύκλωσης και μεταπώλησης χαρτιού, από όπου έχει και ένα μικρό εισόδημα, ώστε να ικανοποιεί βασικές ανάγκες του.
«Για τον άστεγο έχει σημασία να κάνει ένα μπάνιο και να φορέσει καθαρά ρούχα. Νιώθει ότι δεν είναι αποκλεισμένος. Με τη δουλειά είμαι πολύ χαρούμενος, αφού μπορώ και προσφέρω. Ξέρω ότι εδώ θα μείνω, αλλά με όλους τους ανθρώπους που ζούμε μαζί έχουμε πια γίνει οικογένεια και ο καθένας φροντίζει για τον άλλο», λέει ο κ. Αδαμίδης.
Οι γιορτές είναι για τους περισσότερους οικογενειακή υπόθεση και πολλές φορές το κλίμα βαραίνει. «Σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με τις γιορτές που περνούσαν όλοι με τις οικογένειές τους. Γι' αυτό πολλοί κλείνονται στον εαυτό τους, στέκονται πιο απόμερα. Παρόλα αυτά, είναι όμορφα ακόμα και έτσι. Εγώ τουλάχιστον νιώθω χαρούμενος όταν λέω σε κάποιον "ο Θεός μαζί σου" κι εκείνος μου χαμογελά», αναφέρει ο κ. Αδαμίδης.
Το πρόβλημα των αστέγων στη χώρα μας επισήμως δεν έχει αναγνωριστεί, ενώ δεν υπάρχει ορισμός της έννοιας «άστεγος». Επιπλέον, δεν υπάρχει καταγραφή του αριθμητικού μεγέθους των αστέγων στη χώρα μας, καθώς και κανένα οργανωμένο σχέδιο πρόληψης και επανένταξης. Παρόλα αυτά, στην αντιμετώπιση του φαινομένου, δραστηριοποιούνται, κυρίως, ΜΚΟ και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι δράσεις των οποίων, ωστόσο, δεν έχουν κάποιο ενιαίο συντονισμό, είναι μεμονωμένες και αποσπασματικές και δεν καλύπτουν το σύνολο των αναγκών.
Ο ξενώνας φιλοξενίας αστέγων της "Κλίμακας" είναι ο μοναδικός που φιλοξενεί αστέγους με προβλήματα ψυχικής υγείας, ενώ στις δράσεις της περιλαμβάνονται η έρευνα των αιτιών του κοινωνικού αποκλεισμού, προσπάθειες για την πρόληψη, παροχή ιατρικών υπηρεσιών και κάλυψη των βασικών αναγκών επιβίωσης των αστέγων, ενημέρωση και ευαισθητοποίηση, ομάδες δράσης στο δρόμο (Streetworking), αλλά και η επαγγελματική αποκατάσταση των φιλοξενουμένων. Παρόλο, ωστόσο, που το πρόγραμμα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα του υπουργείου Υγείας, το μεγαλύτερο μέρος του στηρίζεται στην εθελοντική εργασία και τις χορηγίες ευαισθητοποιημένων πολιτών και εταιρειών.
«Δεν θέλω να είμαι σαν όλους τους άλλους. Θέλω να "σπάσω" τον κύκλο των ανθρώπων και να προχωρήσω μόνος μου. Δεν υπάρχει κανένας που να μπορώ να εμπιστευθώ, παρά μόνο τον εαυτό μου. Τώρα είμαι σε ένα καλό σημείο και πιστεύω ότι σύντομα θα ξαναβρώ το δρόμο μου», λέει ο 31χρονος Σπύρος Πολίτης.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, φιλοξενείται στο πρόγραμμα της "Κλίμακας". Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στο Αίγιο, όπου ζούσε με τους παππούδες του, αφού η μητέρα του τον εγκατέλειψε όταν ήταν μόλις δύο ετών, ενώ ο πατέρας του ήταν αλκοολικός. Σαν παιδί ήταν πολύ ζωηρό, έμπλεκε συνέχεια σε καυγάδες και μικροπαρανομίες και για το λόγο αυτό τον έβαλαν σε ίδρυμα για δύο χρόνια. Το σχολείο το εγκατέλειψε στο Γυμνάσιο, κάτι που σήμερα θεωρεί ένα από τα λάθη του.
Επέστρεψε στην Αθήνα, όπου έζησε για λίγο με τον πατέρα του, ενώ για ένα διάστημα βρέθηκε και στη φυλακή εξαιτίας κλοπών που είχε διαπράξει. Όταν πέθανε ο πατέρας του, έμεινε για λίγο στο δρόμο, προσπάθησε να βρει δουλειά, αλλά δε στέριωσε πουθενά, ενώ δοκίμασε ακόμα και ναρκωτικά, ευτυχώς, όμως, όπως λέει, δεν του άρεσαν. Στον ξενώνα αστέγων, όπου σήμερα μένει και εργάζεται ως θυρωρός, βρήκε τη βάση για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή του. Παρόλα αυτά, ακόμα δεν έχει καταφέρει να εμπιστευθεί τους άλλους ανθρώπους.
«Οι γιορτές δε μου λένε απολύτως τίποτα. Μόνος μου είμαι, δεν έχω κανένα. Δε θέλω να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με τους άλλους. Είμαι, όμως, καλά με τον εαυτό μου και αυτό μου φτάνει. Ξέρω ότι εδώ με έχουν βοηθήσει και δεν το ξεχνώ, γι' αυτό και όποιον δω να έχει ανάγκη θα τρέξω. Είναι σαν να ανταποδίδω το καλό που μου έκαναν. Ονειρεύομαι να γνωρίσω μια κοπέλα και να κάνω οικογένεια, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να έχω μια πολύ καλή δουλειά. Έχω έναν προγραμματισμό στο μυαλό μου και πιστεύω πως είμαι κοντά στο να ανοίξω και πάλι τα φτερά μου»
Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση του κ. Θανάση ή του Σπύρου. Άστεγος δεν είναι μόνο εκείνος που μένει στο χαρτόκουτο. Επιπλέον, πρέπει όλοι να καταλάβουμε πως είμαστε εν δυνάμει άστεγοι. Πρόσφατα μου διηγήθηκαν και μια τρίτη ιστορία. Άνδρας σχετικά ευκατάστατος, με καλή δουλειά, χωρίς οικογένεια. Μένουν λίγα χρόνια για τη σύνταξη και ακόμα λιγότερα για την αποπληρωμή του δανείου για το σπίτι που έχει αγοράσει προ 25ετίας. Ξαφνικά μένει άνεργος. Δεν μπορεί να πληρώσει το δάνειο και βγαίνει σε πλειστηριασμό. Έπειτα από λίγο καιρό, η αρρώστια του χτυπάει την πόρτα. Τα σχόλια περιττεύουν.
Το ζήτημα των αστέγων αφορά όλους μας. ΠΡΕΠΕΙ να μας απασχολήσει όλους. Δυστυχώς, δεν αρκούν οι ΜΚΟ, που κι αυτές ζουν από δωρεές. Απαιτούνται πολιτικές. Άμεσες αποφάσεις. Και, δυστυχώς, δεν είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει η θέληση. Βεβαιώθηκα λίγο πριν τις γιορτές, όταν σε ημερίδα για τους αστέγους τρεις βουλευτές διαφορετικών κομμάτων διαβεβαίωναν ότι δεν είναι ενήμεροι για το ζήτημα και ζητούσαν από τους φορείς να τους παρουσιάσουν τις μελέτες τους. Αν δεν είναι ενήμεροι, αναρωτιέμαι… αλήθεια, πόσο μεγάλη είναι η απόσταση ανάμεσα στη Βουλή και την οδό Σοφοκλέους, όπου βρίσκεται το Ίδρυμα Αστέγων του Δήμου Αθηναίων;
Ο Θανάσης ήταν συμμαθητής μου τον γνώριζα πολύ καλά και ήταν ένα πολύ καλό παιδί .
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν πολύ καλός μαθητής και είχε ένα πολύ μεγάλο ταλέντο ... ήταν γεννημένος να γίνει συγγραφέας . Οι εκθέσεις του ήταν συγγράμματα και ο γραφικός του χαρακτήρας εξαιρετικός.
Εύχομαι κάποια στιγμή να αξιοποιήσει το ταλέντο του και να γράψει ένα βιβλίο . Το θέμα του βιβλίου το έχει στα χέρια του και είναι η προσωπική του ιστορία .
Παρμενίων