Πολλοί ίσως θα θυμούνται τους Κούρδους της πλατείας Κουμουνδούρου ή τους Αφγανούς του Πεδίου του Άρεως και του Αγίου Παντελεήμονα τα προηγούμενα χρόνια. Σήμερα, οι πρόχειροι καταυλισμοί με τις κούτες και τα νάιλον έχουν δώσει τη θέση τους σε λιγότερο εμφανείς και μαζικούς, αλλά εξίσου ακατάλληλους και προσβλητικούς για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια χώρους που θυμίζουν γκέτο και στους οποίους συνωστίζονται οι νεοεισερχόμενοι πρόσφυγες.
Πρόκειται για πρόσφυγες από χώρες τις Αφρικής και της Ασίας, χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση ή μαστίζονται από τη βία και τη φτώχια, αλλά και από τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Άστεγοι, ή ζώντας κάτω από εξαιρετικά επισφαλείς συνθήκες, ζουν στο κέντρο της Αθήνας εκατοντάδες Σομαλοί, Αφγανοί, Κούρδοι του Ιράκ, Παλαιστίνιοι και άλλοι, μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι ανήλικοι και γυναίκες, καθώς και ολόκληρες οικογένειες με μωρά παιδιά. Πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα και προβλήματα υγείας από τις κακουχίες που έχουν περάσει στις χώρες τους και το ταξίδι της προσφυγιάς.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η ελληνική πολιτεία και οι τοπικές αρχές κλείνουν τα μάτια. Τα λιγοστά Κέντρα Υποδοχής και Προσωρινής Φιλοξενίας που τελούν υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και λειτουργούν με ευθύνη Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν ανταποκρίνονται ούτε κατ’ ελάχιστο στις ανάγκες. Επιπλέον, οι περισσότεροι από τους χώρους βρίσκονται σε δυσπρόσιτες περιοχές, όπου η εύρεση εργασίας καθώς και η κοινωνικοποίηση και κοινωνική ένταξη των προσφύγων και των παιδιών τους είναι αδύνατη.
Όμως, αυτή η θεσμική αδιαφορία υποκρύπτει μια πολύ συγκεκριμένη αντιμεταναστευτική πολιτική «μηδενικής ανοχής», κυρίαρχη σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σύμφωνα με αυτή τη διαδεδομένη, αλλά και αποδεδειγμένα αναποτελεσματική και αγριανθρωπική αντίληψη, η υιοθέτηση μιας πολιτικής που αναγνωρίζει και ανταποκρίνεται στις ανάγκες των προσφύγων αποτελεί παράγοντα «έλξης» νέων «ανεπιθύμητων» προσφύγων. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτές οι πολιτικές «αποτροπής» και «αποθάρρυνσης» έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Όχι μόνο δεν σταματούν το ρεύμα των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων προς την Ευρώπη, αλλά προκαλούν τη διαρκή διολίσθηση των δικών μας κοινωνιών στον αυταρχισμό, το ρατσισμό και την κοινωνική βαρβαρότητα, ενώ ταυτόχρονα συντελούν στην περιθωριοποίηση και την εθνική και θρησκευτική αναδίπλωση των προσφύγων και συνεπώς στην γκετοποίησή τους.
Ζώντας σήμερα ακριβώς σε μια περίοδο που η Αθήνα αποκτά τα δικά της γκέτο, τα δικά της «προάστια», επείγει οι πολίτες να κινητοποιηθούν και να σταθούν διπλά στους «χωρίς φωνή», στους χωρίς δικαιώματα. Να απαιτήσουμε να μην υπάρχει κανείς άστεγος και πεινασμένος στην πόλη. Να διεκδικήσουμε τη δημιουργία χώρων φιλοξενίας προσφύγων μέσα στην πόλη και να αγωνιστούμε για το δικαίωμα στο άσυλο, τη στέγαση και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους πρόσφυγες.
συγγραφέας / πηγή: Γιώργος Μανιάτης, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου